به گزارش خطوط پروازی،خیابان هنریتای دوبلین، مجموعه‌ی کاملی از دست‌نخورده‌ترین خانه‌هایی است که عمرشان به سالهای ابتدایی تا میانه‌ی قرن ۱۸ می‌رسد.تنها ۱۳ خانه از آن خیابان باقی مانده است که یکی از آن‌ها با تغییر کاربری به‌عنوان یک موزه، ضمن پوشش سالهای ۱۸۷۰ تا ۱۹۷۰، داستان‌هایی از زندگی مستاجرانش را بازگو می‌کندیک خانه اجاره‌ای قدیمی در دوبلین، به زودی به‌عنوان یک موزه شروع به کار خواهد کرد. ساختمان شماره ۱۴ در خیابان هنریتا تا به امروز هویت‌های مختلفی داشته است؛ از یک خانه‌ی بزرگی که وظیفه‌ی پذیرایی و سرگرم کردن گرجستانی‌های مقیم دوبلین در سال دهه‌ی ۱۷۵۰ را به عهده داشت تا محلی برای اسکان بیش از ۱۰۰ نفر به‌عنوان یک خانه‌ی اجاره‌ای تا تعطیلی آن تا دهه‌ی ۱۹۷۰ میلادی؛ و اکنون نیز قرار است که این خانه درهای خود را به صورت یک موزه با عنوان «موزه‌ی تنیمنت دوبلین» (Tenement Museum Dublin) به روی عموم باز کند و نمایی از زندگی در خانه‌ای با عمری بیش از ۳ قرن را پیش روی بازدیدکنندگان قرار بدهد.
این خانه که در گذشته نیز برنده‌ی جوایزی شده است، به تازگی موفق به کسب عنوان بهترین پروژه‌ی حفاظت/مرمت از جوایز معماری ایرلند RIAI شده است. هیئت داوران این خانه را که بیشتر از ۱۰ سال زمان صرف بازسازی و مرمت آن شده است، به‌عنوان «هدیه‌ای به شهر دوبلین» نامیده‌اند. گرانین شافری، معمار مشهوری که سرپرستی این پروژه را به عهده داشت می‌گوید که زحمت‌های ۱۰ سالهای که برای بازسازی این خانه انجام شده‌اند، «در وهله‌ی اول مربوط به روایت داستان ساختمانی استثنایی در خیابانی منحصربه‌فرد است که از مفهوم و رزونانس گسترده‌تری برخوردار است».
اگر چه کارهای ساختمانی زیادی روی این بنای محافظت شده انجام شده است، اما دیوارهای داخلی همچنان دست نخورده باقی مانده است؛ به ویژه رنگ‌های سنتی آبی و قرمزی که نشانه‌ای از خانه‌های اجاره‌ای دوبلین است در سالن ورودی، سالن پشتی و پله ها، همچنان به همان حالت اصلی حفظ شده‌اند. خانه‌ی شماره‌ی ۱۴ خیابان هنریتا با استفاده از وسایل اهدایی و محتواهای صوتی و تصویری، داستان‌هایی از مردمی را که در آن خانه زندگی کرده‌اند تعریف می‌کند و بخشی از روال روزمره‌ی زندگی آن‌ها، مانند استحمام، کار و بازی و تاثیر ازدحام جمعیت روی زندگی آن‌ها را برای بازدیدکنندگان توضیح می‌دهد.
جزئیات خیلی دقیقی از زندگی عادی ساکنان این ساختمان روی دیوارها حک شده است. بازدیدکنندگان با استفاده از محتواهای صوتی و تصویری می‌توانند صدای ساکنان آن را بشنوند و به آواز کودکانی که در آن‌جا مشغول بازی هستند، گوش بسپرند؛ می‌توانند دیوارنوشته‌ها را بخوانند و از بازسازی‌های وفادارانه‌ای که روی یک خانه‌ی استیجاری متعلق به دهه‌ی ۱۹۶۰ انجام شده است، بازدید کنند.این آپارتمان به شیوه‌ای دوست‌داشتنی با استفاده از آثار فیزیکی به جا مانده، مانند طرح‌بندی پارتیشن‌ها، تکه‌هایی از کاغذهای دیواری و مشمع کف اتاق و نیز، خاطرات خانواده‌ها از شرایط زندگی خود، علایق و مشغولیات خانواده، مبلمانی که استفاده می‌کردند و همان نقطه‌ای که وسایل در واقعیت چیده شده بودند و نیز وسایل اهدایی مانند کابینت چینی خانم داولینگ و سرویس چینی که او از آن استفاده می‌کرد، بازسازی شده است.
این بخش از موزه، بسیار مورد توجه بازدیدکنندگانی قرار گرفت که این فضا و خیلی از وسایل چیده شده در آن، برای‌شان آشنا به نظر می‌رسید.
