به گزارش خطوط پروازی، مدیرکل میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری مازندران از دریافت گواهی نشان جغرافیایی ملی در پنج رشته صنایع‌دستی خبر داد.
سیف‌الله فرزانه مدیرکل میراث‌فرهنگی استان از جاجیم آلاشت، لاک‌تراشی مازندران، سفال سلیم آباد، گلیچ هزار جریب و گلیمچه متکازین به عنوان رشه های دارای نشان جغرافیایی ملی یاد کرد و افزود: «نشان جغرافیایی ملی در واقع شناسه ای است که بر روی کالاهایی که دارای یک منطقه جغرافیایی خاص هستند و یا کیفیت و شهرت آن بواسطه یک منطقه جغرافیایی بکار می‌رود اطلاق می‌شود.»
او گفت: «این در واقع برند سازی جغرافیایی برای رشته های صنایع دستی است این علامت تجاری یا نشان ملی است که به دارنده آن این امکان را می دهد که تولید و فروش انحصاری آن را در اختیار بگیرد.»
فرزانه با بیان اینکه ثبت نشان جغرافیایی ملی به نوعی حفظ و حراست از محصولات بومی و منطقه ای به شمار می آید گفت: «رشته های متعدد صنایع دستی در مازندران وجود دارد که دارای شاخص های ویژه بومی و منطقه ای است که می تواند شناسه بسیار خوبی برای معرفی روستا یا شهر محل تولید یا عرضه‌اش باشد و در صورت توسعه به مقصدی برای سفر تبدیل شود.»
او از معرفی رشته صنایع‌دستی برای دریافت نشان جغرافیایی تا سقف دو رشته در طول یک سال عنوان کرد: «نشان جغرافیایی ملی تنها در قالب تعاونی ثبت می شود و هنرمندان می توانند در هر رشته ای که فعالیت دارند بعد از تشکیل تعاونی مدارک مورد نیاز را به معاونت صنایع دستی اداره کل ارسال کنند.»
مدیرکل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری مازندران از بازاریابی جهت فروش صنایع دستی به عنوان مهمترین مسئله در رونق صنایع دستی و هنرهای سنتی اشاره کرد و گفت: «رشته های بسیار شاخصی در مازندران وجود دارد. دریافت 48 نشان ملی و 12 نشان یونسکو توسط هنرمندان و صنعتگران مازندران در رشته های مختلف صنایع دستی نشان دهنده قابلیت بالای این هنر-صنعت ملی برای برنامه ریزی اقتصادی به ویژه در زمینه صادرات دارد.»
فرزانه با بیان اینکه حفظ فرهنگ و ارزش های فرهنگی وظیفه همه دستگاه های اجرایی است خاطر نشان کرد: «حفظ صنایع دستی حفظ بخش از فرهنگ بومی و ملی کشور است و هیچ مکانیسمی غیر از رونق تولید و فروش آن نمی تواند زمینه حفظ و احیای آن را فراهم کند. اختصاص اعتبارات هدایای دستگاه‌های اجرای به خرید صنایع دستی بومی استان می‌تواند به رونق تولید و فروش صنایع دستی بومی استان کمک شایانی کند.»
